dinsdag 27 december 2016

Zomaar een schooldag

Kom nooit te vroeg op je werk om even wat voor te bereiden. De actualiteit slokt je op. Ik ben nog niet in de lerarenkamer of daar is Fikre. Wat heb ik gescoord op de toets? Ik wil het nu weten. Dat kan nooit. Ik ben juist goed in rekenen. Hij praat zoals altijd in rap tempo. Ik had hem de uitslag beter niet kunnen laten zien, maar de valkuil is groot. Ik wil mijn leerlingen nog steeds te graag van dienst zijn. Ik loop met hem mee naar het leslokaal en probeer hem onderweg gerust te stellen. Dat valt niet mee want hij krijgt bij de deur bijval van twee klasgenoten die ook de toets uitslag willen zien. Dat gaat natuurlijk niet lukken. Ik duw ze het lokaal in waar mijn collega al 10 minuten op ze wacht. Pfff. Eerst koffie. In de kantine aangekomen zie ik dat Mohamed uit mijn mentorgroep. Die had ook in de les moeten zitten. In plaats daarvan schudt hij de kaarten met andere Mohamad om een potje te ksfjchkv. Dat heb ik dus niet verstaan. Ik zeg dat ik erop sta dat hij naar de les gaat, maar hij verblikt of verbloost niet. Die docente stuurt me er toch altijd uit, is de korte reactie. De jongens blijven lachen naar elkaar en ik blijf staan. Ik vraag me dan altijd af of dat wel helpt, maar gelukkig na nog een verbale aanmaning pakt hij de tas in en gaat de trap op naar boven. Ik ga hem echt niet volgen denk ik, mijn werk zit er hierbij op. Met koffie loop ik naar boven. Nu de rapporten, want die moeten er vanmiddag uit. Daar klopt Bereket op de deur. Ik ben ziek ik moet naar huis. Hoezo ziek, reageer ik. Ik heb het aan mijn hart. Nou daar ben je wel jong voor, breng ik stellig uit. Het is hoofdpijn, zegt hij. Ik kijk nog steeds verbaasd. Honger, zegt hij dan. Tja zeg ik, neem dan ook eens een lunch mee naar school. Dit kan toch zo ook niet. Ik show mijn boterhammetje en leg uit wat ik daar 's morgen voor moet doen. Onderwijs is tenslotte ook opvoeden. Dan geeft Bereket toe dat hij geen brood in huis heeft. Zijn geld was op, maar dat is zojuist aangevuld. Dus of hij alstublieft nu weg mag. Ja denk ik, zo haalt hij het einde van de dag toch niet. Ik geef hem permissie, mits hij om 13.00 uur weer terug is. Een paar uur later kan ik vaststellen dat het helpt. Juist ja. Als docent met je vooral duidelijk zijn en kort. Geen ruimte voor discussie. Als de rapporten die middag zijn uitgedeeld, is het spijbel percentage de dagen erna hoog. Hoe kun je opvoeden, als ze er niet  zijn? Nou ja, dat is dan weer voor na de kerstvakantie. 

woensdag 20 juli 2016

Bucketlist?

Op mijn sportprestaties-bucketlist staat al jaren de prutmarathon. Maar een doel zonder plan blijft een wens en zo geschiede. De bucketlist bestond ergens in mijn hoofd. Laten we het maar op mijn achterhoofd houden. (Dat deel waar je nog wel eens op valt.) Dus sla ik al jaren op maandag de sportpagina van de krant open om erachter te komen, dat de prutmarathon zijn zoveelste editie al heeft beleefd. En dat ik er weer niet bij was.
Maar niet dit jaar. Nu is mijn bucketlist nog steeds geen papieren versie, laat staan een digitale, maar de contouren zijn toch beter in beeld. En wat helpt is dat de Bodyfitt Boothcampclub houdt mij scherp. Vandaar dat ik me dit jaar wel heb ingeschreven. Er waren geen medestanders uit de boothcampclub, maar dan is zo´n facebookpagina van het evenement zelf weer een uitkomst. Ik vond tussen de likes twee andere prutsers uit mijn omgeving en met zijn drieën togen we naar Schermerhorn.
Vooraf was me bekend dat het traject 3,2 km betrof en dat er 60 sloten overgestoken moesten worden. Hoe dat er concreet uitzag was snel duidelijk. Het parcours is een rondje en je steekt dezelfde sloot meerdere keren over. In een bredere vaart spoelde je enigszins schoon en vervolgens dook je de prutsloot weer in. De uitdaging zat nog meer in het er weer uit klauteren, want dat kostte dit jaar door de lage waterstand en de instortende walkanten de meeste spierkracht. Gelukkig was het gras sterk.
En de prut dan? Tja die slaat je continu om de oren.  Je duikt namelijk niet alleen, maar met nog tig anderen de sloot in. Al is de beste techniek niet de duik, maar een soort stapsprong. Niet rechtstandig erin springen, dan zuig je vast.  Behalve in je oren, beland de prut ook in je ogen. Dat is eigenlijk nog het lastigste, tijdens en na het drie kwartier durende modderbad. Het doet vreselijk zeer en je krijgt het er amper uit. Gelukkig is er een EHBO post met wattenstaafjes en ontsmettende oogdouche maar zelfs dan veeg je na drie dagen nog de prut uit je ooghoeken. Als je je ogen überhaupt al open krijgt.
Al me tal ben ik heel blij dat ik de prutmarathon kan afstrepen. Het is zeker een aanrader. Tip: doe dit niet als je maandag een sollicitatiegesprek hebt. Tenzij je toch liever een putjesschepper blijft.


.

zaterdag 20 februari 2016

Bootcamp groepsapp

Wat Bodyfit Bootcamp is, kunt u hier niet lezen. Wel hoe het voelt, wat je meemaakt en misschien ook wat het oplevert. Al is dat voor iedereen wat anders. Voor mij ligt de nadruk op natuur, spier en krachttraining (met af en toe een plons) en contacten.
Eerder schreef ik al dat ik door de Bootcamp in Den Helder steeds meer natuur heb leren ontdekken. Nu het winterseizoen over de helft is, kan ik wel zeggen dat ik met verschillende Bodyfittrainers ook menig schoolpleintje heb leren kennen, parkeergarages en dakterreinen en –terrassen. Ik heb een rijke fantasie en kan u vertellen dat zo’n cityrun bij regen, wind en zwakke verlichting tot de verbeelding spreekt, zeker als je wel eens een thriller leest. Dan is het fijn om met een club te zijn.
Toch kijk ik weer uit naar lange dagen en avondjes sporten in en rond park Quelderduyn. Door de plassen jassen, het slijk van de liniedijk, de skatebaan op en af en de hellingproef in draf.
Wat zal ik zeggen over de oefeningen? Het was het eerste jaar wennen aan termen als squat, burpy (vernoemd naar de uitvinder), lunches, tip-top en push-up, en recentelijk toegevoegd de deadlift (?).  In werkelijkheid valt het allemaal best mee. Al zal je dat de volgende dag niet altijd willen geloven. Het motto is: doe wat je kunt en daarmee is bootcamp toch eigenlijk best een toegankelijke sport.  Wil je meer, doe je meer. Wil je minder, doe je minder. Minder is de laatste trend als ik mijn medebootcampers mag geloven. Werden er vorig jaar nog recepten voor bananencake uitgewisseld, nu zijn het de eiwitarme diëten. Of wat het rijk? Ik begin er niet aan.
Bootcamp leverde me vooral nieuwe (sport)vrienden en kennissen op. Dat verruimde mijn blik. Er zijn zeker een paar leuke karakters bijgekomen. (Al  laat de echte sporter zich natuurlijk niet altijd kennen). Zit u daar niet op te wachten? Kan ik me ook voorstellen. Ik zit ook niet altijd op 200 berichten de groepsapp te wachten, maar die krijg ik er toch mooi bijgeleverd. Gelukkig kun je altijd Leo om een samenvatting vragen. Bovendien is er een serieusapp aangemaakt voor hen die de wedstrijdagenda willen blijven volgen en die willen weten wie zich zoal heeft opgegeven. Nu dat werkt. We gaan met wisselende deelnemers naar de Texel Trail, Ameland Trail, Stormloop, Strong Viking Hills en wie weet nog veel meer.
FF serieus. Bootcamp bij Bodyfit is dus gezond en gezellig. En wel zo dat ex-leden (Mariska, Jootje, Do, Barbara?) graag weer terug komen. Dit was even de status qua van februari, meer nieuws volgt. 

dinsdag 19 januari 2016

Geocache Watersnoodramp

Ook een mooie tak van sport is Geo-cachen. Vooral als de route is uitgezet door de Bosmannetjes. Je hebt vast wel eens een Geo-cacher zien lopen. (Niet uitspreken als catcher, zoals ik altijd heb gedaan. Dat betekent vanger. Maar cacher, dus zoeker.) De cacher is te herkennen aan een GPS ontvanger in de hand, tegenwoordig meestal een mobiele telefoon; een verwarde blik; pen of potlood en outdoor kleding, meestal een buddy in de buurt of in de auto. Zo'n cacher dus,is op zoek naar een aanwijzing op de plek die de opgegeven coördinaten hem wijzen. Die aanwijzing bevat meestal een code om de cryptische omschrijving van het laatste coördinaat te kraken. En dat wil je want daar ligt de schat. Dus ga je 22 km op pad, lees je historische feitjes, zoek je je een ongeluk in water, regenpijpen, afgezaagde en uitgeholde hekpaaltjes en tussen verkeersborden. Maar dan heb je wat.
Op zondag 10 januari kwam de route Watersnoodramp 1916 online. Eventbezoekers in Hotel Eetcafe De Brug mochten eerder starten. Ons geluk was dat daar ruim 100 man op afkwam zodat we bij het schatzoeken regelmatig op de hulp van anderen konden rekenen. Het laatste coördinaat hebben we dus wel opgelost, maar niet opgezocht.  Onze schat lag bij de ene laatste zoekplaats. Lekker met mijn ouder wordende moeder aan de koffie met appelgebak in, juist ja, Cafe de Brug.



zondag 3 januari 2016

Spierpijn



Spierpijn? Ja dat kan ook. Beetje overdreven misschien. Na de Bodyfit bootcamp van zaterdag en lopen met Peter op zondag een tijdje niets gedaan. En dan is het één januari. Goede voornemens.
Eerst het oudejaar afspoelen met een frisse nieuwjaarsduik in Julianadorp. Leuke groep en heerlijk weer. Dit is denk ik al de 15de keer, maar ik ben nog nooit zo lang het water in geweest. Het was dan ook wel heel wat metertjes lopen naar de eerste grote golven en het filmen met Rons camera ging ook niet helemaal vanzelf. Maar al met al was het toch warm genoeg om het 5 minuten vol te houden. 

Daarna volgde de nieuwjaarsreceptie in Van Ewijcksluis, ook warm en vochtig maar toch weer anders. Even de benen losgegooid. De volgende ochtend stond een powerbootcamp op het programma die George deze keer minutieus had voorbereid. In de avond nieuwjaarsreceptie bij de tennis in de vorm van een oliebollentoernooi. Ook dat was even strekken en rekken. Toen al vertoonde een bilspier enig verzet. Is het weer zondag dan staat lopen met Peter op het programma. Deze keer in lichte regen en met enig wind de Donkere Duinen in, door en langs plassen, en vervolgens het duinpad met de Hill van Bill (of zo iets). Eenmaal thuis kwam ik amper de auto nog uit. 

Dus voor de verandering morgen maar een avondje klaverjassen met mijn oude sportmaatjes. Daar blijft zoveel bluf misschien wel ongestraft, al weet je dat maar nooit.

zondag 27 december 2015

Bootcamp dekt basisbehoeften


Storm op het strand, maar dat mocht de pret niet drukken. Thebootcampclub had op tweede kerstdag een uurtje gratis bootcamp in Callantsoog op het programma gezet, voor jong en oud, getraind en ongetraind, waarvan de (sponsor)opbrengst naar Stichting Babyspullen uit Alkmaar ging. Van de stichting zelf waren vrijwilligers aanwezig, evenals de hoogzwangere oprichtster. Ik ben de cijfers even vergeten, maar het aantal baby’s dat in armoede wordt geboren moet schrijnend zijn, let wel dit betekent dat zelfs de basisbehoeften ontbreken. De stichting zet zich in voor een beter leven voor deze baby’s en verstuurt spullen als pakketjes.
Dan te bedenken dat een groot deel van ons sport, omdat we anders te veel zitten, hangen of rondlummelen of omdat we te vaak ongezond eten of drinken. Dat laatste is dan blijkbaar ook de reden dat sportscholen en bootcampclubs gelieerd zijn aan diëtisten en voedingsdeskundigen. Daarover straks meer.
Eerst een compliment voor de trainers op deze kerstdag, drie in totaal. Maar ook voor deelnemers, die toch maar even om 10.00 uur in de ochtend in grote getale kwamen opdagen. Ouders en kinderen gingen eerst, daarna de low/medium bootcampers en tot slot de high/mediums. Met wat BodyFit bootcamp-ervaring sloot ik me bij de pro’s aan. We kregen wat inloop-, opwarmoefeningen van Richy, en gaandeweg naar het strand nam de intensiteit van de oefeningen toe. Traplopen, planken, squats en bij de volgende halte optrekken, opdrukken en sprinten naar de waterkant. Het was een mooi ruig zeetje en al tijgerend stoof het scherpe zand lekker over ons heen. Ik kijk nu al uit naar de foto’s. Onder de nieuwe Woest deden we zoiets als paalzitten, maar dan met je rug er tegenaan en bij De Strandtent waren de buikspieren aan de beurt. De training vloog om en dat kan alleen maar betekenen dat het goed en gezellig was. Bezweet en gezandstraald sloten we af met chocolademelk met slagroom. Zonder rum. Die bewaren we voor de nieuwjaarsduik.
Op de terugweg praten we over de pakketten voor een beter leven waar wij volwassenen gebruik van kunnen maken. Zo komt ter sprake dat Pascal Landman, initiatiefnemer van Thebootcampclub Noord-Holland Noord en onze gastheer deze ochtend, ook eigenaar is van Leef & Stijl voor een betere levensstijl. In hun aanbod zit ook imagocoaching (dress 2 impress); zelfkennis (spiegelen met paarden); stressreductie en mesologie. Bij Lijfstijl Centrum Den Helder kun je de stress van je afslaan, een massage of wax boeken of hotlessen volgen. Het is toch opmerkelijk hoezeer bij ons volwassenen de basisbehoeften zijn veranderd. 

woensdag 18 november 2015

Natuurbesef gratis bijgeleverd


Het is ongeveer een jaar geleden dat ik besloot in Den Helder te gaan sporten. Mijn naam is Marga van der Meer, mijn woonplaats van Ewijcksluis. Ik werd lid van Kings Fit, waar meer niet Helderse sporten zoals snel bleek, en ik ging voornamelijk voor de Bootcamp. Okee, het was een beetje een hype aan het worden, maar het leek me de ideale combinatie van buitensport, krachttraining, crosslopen en nog veel meer.  Eigenlijk was ik altijd een beetje allergisch voor het woord sportschool, maar omdat ik nu toch een abonnementje had, en twee ochtenden in de week vrij, deed ik al snel mee met circuittraining, spinning en cardio. Dit blog gaat echter over de buitentraining en in het bijzonder over de natuurervaring die je er als buitensporter gratis bijkrijgt. En niet te vergeten de ontdekking van zoveel erfgoed. Eerlijk is eerlijk Den Helder heeft veel te bieden. Misschien valt het jullie zelf nauwelijks op, voor mensen uit jullie achterland is het best bijzonder. Niet Helderse hebben toch een beetje het (vooringenomen) idee dat het hier om een saaie en tochtige stad gaat, met slecht bestuur en afkalvend winkel bestand (sorry).
Gelukkig had ik zelf wel wat groene voorkennis. Opgedaan tijdens spijbeluurtjes op het Joco, een fout vriendje en later tijdens wat crossloopjes en een 15 km tellende moutainbiketocht. Ik weet nog dat ik dat heel bijzonder vond, zo’n afstand in een stad en dan toch alleen maar gras, bospad, water, dijk en forten. Dat neemt niet weg dat ik dit afgelopen jaar opnieuw verrast was door wat we op bootcamptrainingen tegen kwamen en doorkruisten. Dat waren dan ook intense ervaringen waarbij we niet alleen al onze spieren, maar ook al onze zintuigen hebben ingezet.
Vóór de vorige winter startten we met de bootcampclub in Quelderduyn, direct achter Kings Fit. Een mooi park met heuvelachtige paadjes en steile hellingen, waar we met onze benen door de brandnetels en onze billen door de molshopen gingen. Waar we handmatig parkeerplaatsen verplaatsten en in touwen de bomen testten. Liepen we niet in dit park, dan gingen we De Schooten in, waar wonderwel weer andere parken, oude en nieuwe waren te ontdekken, of we gingen onder de spoorbaan door om in niemandsland te verdwijnen.  In het voorjaar vormde het achter Kings Fit altijd ondergelopen gras een uitdaging en met de eerste mudraces in aantocht doken we door duikers en waadden we door vijvers. Angst, kou en een boze sportschoolhouder trotserend.
Mijn favoriete parcours werd de trail langs en over de Helders Linie, waarbij we bunkers, schietgaten en andere overblijfselen uit de oorlog als obstakels gebruikten. Waar we de trap met één twee of drie treden tegelijk namen en op handen en voeten hellingen op- en afraasden. Soms verlengden we het parcours tot aan het ziekenhuis, waar ooit mijn amandelen zijn geknipt, maar dit terzijde. Al weet ik uit die tijd nog wel dat ook het Timorpark beslist een bezoekje waard is.

Dankzij mijn deelname deze zomer aan de Ultimate Crossrun weet ik nu ook hoe Fort Erfprins er aan de binnenkant uit ziet, hoe erg de sloot achter de volkstuintjes stinkt, hoeveel kroos er in een badmuts past, hoe je tijgert door een strandzandbank en hoeveel bramen er in de duinen niet te vinden zijn.
Nu is het weer najaar en hebben we ons trainingsgebied verplaatst naar de Donkere Duinen.  Dat is zelfs voor Polderse bekend gebied; hier immers werden we als kind uitgelaten op zondag, voerden we de eendjes en beklommen we de rondhouten toren. Anno 2015 is er echter ook de Helderse Vallei, de kanoroute, een nieuwe uitkijktoren en heel veel runderstront. De lestijd op zaterdagochtend is al verruimd tot anderhalf uur om al dit moois te her- en verkennen. Pikken we de zee en de duinen mee dan komt er zomaar een kwartiertje bij.  Het moet dus eigenlijk niet mooier worden daar in Den Helder.