zondag 27 december 2015

Bootcamp dekt basisbehoeften


Storm op het strand, maar dat mocht de pret niet drukken. Thebootcampclub had op tweede kerstdag een uurtje gratis bootcamp in Callantsoog op het programma gezet, voor jong en oud, getraind en ongetraind, waarvan de (sponsor)opbrengst naar Stichting Babyspullen uit Alkmaar ging. Van de stichting zelf waren vrijwilligers aanwezig, evenals de hoogzwangere oprichtster. Ik ben de cijfers even vergeten, maar het aantal baby’s dat in armoede wordt geboren moet schrijnend zijn, let wel dit betekent dat zelfs de basisbehoeften ontbreken. De stichting zet zich in voor een beter leven voor deze baby’s en verstuurt spullen als pakketjes.
Dan te bedenken dat een groot deel van ons sport, omdat we anders te veel zitten, hangen of rondlummelen of omdat we te vaak ongezond eten of drinken. Dat laatste is dan blijkbaar ook de reden dat sportscholen en bootcampclubs gelieerd zijn aan diëtisten en voedingsdeskundigen. Daarover straks meer.
Eerst een compliment voor de trainers op deze kerstdag, drie in totaal. Maar ook voor deelnemers, die toch maar even om 10.00 uur in de ochtend in grote getale kwamen opdagen. Ouders en kinderen gingen eerst, daarna de low/medium bootcampers en tot slot de high/mediums. Met wat BodyFit bootcamp-ervaring sloot ik me bij de pro’s aan. We kregen wat inloop-, opwarmoefeningen van Richy, en gaandeweg naar het strand nam de intensiteit van de oefeningen toe. Traplopen, planken, squats en bij de volgende halte optrekken, opdrukken en sprinten naar de waterkant. Het was een mooi ruig zeetje en al tijgerend stoof het scherpe zand lekker over ons heen. Ik kijk nu al uit naar de foto’s. Onder de nieuwe Woest deden we zoiets als paalzitten, maar dan met je rug er tegenaan en bij De Strandtent waren de buikspieren aan de beurt. De training vloog om en dat kan alleen maar betekenen dat het goed en gezellig was. Bezweet en gezandstraald sloten we af met chocolademelk met slagroom. Zonder rum. Die bewaren we voor de nieuwjaarsduik.
Op de terugweg praten we over de pakketten voor een beter leven waar wij volwassenen gebruik van kunnen maken. Zo komt ter sprake dat Pascal Landman, initiatiefnemer van Thebootcampclub Noord-Holland Noord en onze gastheer deze ochtend, ook eigenaar is van Leef & Stijl voor een betere levensstijl. In hun aanbod zit ook imagocoaching (dress 2 impress); zelfkennis (spiegelen met paarden); stressreductie en mesologie. Bij Lijfstijl Centrum Den Helder kun je de stress van je afslaan, een massage of wax boeken of hotlessen volgen. Het is toch opmerkelijk hoezeer bij ons volwassenen de basisbehoeften zijn veranderd. 

woensdag 18 november 2015

Natuurbesef gratis bijgeleverd


Het is ongeveer een jaar geleden dat ik besloot in Den Helder te gaan sporten. Mijn naam is Marga van der Meer, mijn woonplaats van Ewijcksluis. Ik werd lid van Kings Fit, waar meer niet Helderse sporten zoals snel bleek, en ik ging voornamelijk voor de Bootcamp. Okee, het was een beetje een hype aan het worden, maar het leek me de ideale combinatie van buitensport, krachttraining, crosslopen en nog veel meer.  Eigenlijk was ik altijd een beetje allergisch voor het woord sportschool, maar omdat ik nu toch een abonnementje had, en twee ochtenden in de week vrij, deed ik al snel mee met circuittraining, spinning en cardio. Dit blog gaat echter over de buitentraining en in het bijzonder over de natuurervaring die je er als buitensporter gratis bijkrijgt. En niet te vergeten de ontdekking van zoveel erfgoed. Eerlijk is eerlijk Den Helder heeft veel te bieden. Misschien valt het jullie zelf nauwelijks op, voor mensen uit jullie achterland is het best bijzonder. Niet Helderse hebben toch een beetje het (vooringenomen) idee dat het hier om een saaie en tochtige stad gaat, met slecht bestuur en afkalvend winkel bestand (sorry).
Gelukkig had ik zelf wel wat groene voorkennis. Opgedaan tijdens spijbeluurtjes op het Joco, een fout vriendje en later tijdens wat crossloopjes en een 15 km tellende moutainbiketocht. Ik weet nog dat ik dat heel bijzonder vond, zo’n afstand in een stad en dan toch alleen maar gras, bospad, water, dijk en forten. Dat neemt niet weg dat ik dit afgelopen jaar opnieuw verrast was door wat we op bootcamptrainingen tegen kwamen en doorkruisten. Dat waren dan ook intense ervaringen waarbij we niet alleen al onze spieren, maar ook al onze zintuigen hebben ingezet.
Vóór de vorige winter startten we met de bootcampclub in Quelderduyn, direct achter Kings Fit. Een mooi park met heuvelachtige paadjes en steile hellingen, waar we met onze benen door de brandnetels en onze billen door de molshopen gingen. Waar we handmatig parkeerplaatsen verplaatsten en in touwen de bomen testten. Liepen we niet in dit park, dan gingen we De Schooten in, waar wonderwel weer andere parken, oude en nieuwe waren te ontdekken, of we gingen onder de spoorbaan door om in niemandsland te verdwijnen.  In het voorjaar vormde het achter Kings Fit altijd ondergelopen gras een uitdaging en met de eerste mudraces in aantocht doken we door duikers en waadden we door vijvers. Angst, kou en een boze sportschoolhouder trotserend.
Mijn favoriete parcours werd de trail langs en over de Helders Linie, waarbij we bunkers, schietgaten en andere overblijfselen uit de oorlog als obstakels gebruikten. Waar we de trap met één twee of drie treden tegelijk namen en op handen en voeten hellingen op- en afraasden. Soms verlengden we het parcours tot aan het ziekenhuis, waar ooit mijn amandelen zijn geknipt, maar dit terzijde. Al weet ik uit die tijd nog wel dat ook het Timorpark beslist een bezoekje waard is.

Dankzij mijn deelname deze zomer aan de Ultimate Crossrun weet ik nu ook hoe Fort Erfprins er aan de binnenkant uit ziet, hoe erg de sloot achter de volkstuintjes stinkt, hoeveel kroos er in een badmuts past, hoe je tijgert door een strandzandbank en hoeveel bramen er in de duinen niet te vinden zijn.
Nu is het weer najaar en hebben we ons trainingsgebied verplaatst naar de Donkere Duinen.  Dat is zelfs voor Polderse bekend gebied; hier immers werden we als kind uitgelaten op zondag, voerden we de eendjes en beklommen we de rondhouten toren. Anno 2015 is er echter ook de Helderse Vallei, de kanoroute, een nieuwe uitkijktoren en heel veel runderstront. De lestijd op zaterdagochtend is al verruimd tot anderhalf uur om al dit moois te her- en verkennen. Pikken we de zee en de duinen mee dan komt er zomaar een kwartiertje bij.  Het moet dus eigenlijk niet mooier worden daar in Den Helder. 

woensdag 21 oktober 2015

Opmerkelijke sportrecords

Het thema van de kinderboekenweek 'raar maar waar' vestigde onder meer de aandacht op het boek Opmerkelijke uitvindingen van Marit Törnqvist. Zoals daar zijn de handenthuistrui en de zevenvliegeninéénklapper. En dat inspireerde mij weer tot achterhalen van opmerkelijke sportrecords. Dan moeten we denken aan: schaatsboxen; bog(blubber)snorkelen; scheenbeenschoppen; éénwielerhockey; kaninhop (iets met honden); quidditok (zwerkbal); vrouwen sjouwen; extreem strijken (bijvoorbeeld in een kano); man versus paard run en fret legging (hoe lang houd je een fret in je broekspijp). En dit is raar maar waar.
Op de campus in Deventer zag ik ooit kanobasketbal. Het WK onderwaterhockey bestaat echt. IJszeilen is wellicht een van de oudste sporten. En telefoonboek scheuren deden we al in onze jeugd. Wat is nu nog niet uitgevonden: dropvlechten; robotverwerpen; mobieltjeszeevissen; tijgeren met een leeuw; kleiduivenrijgen; speerverspringen; puttendempen als het kalf verdronken is; tasjesroversberoven; pappenheimers nathouden ...........................Ik zie al uit naar de volgende tienkamp.

Afbeeldingsresultaat voor onderwaterhockey

obstacle run geeft moed



Zondag 18 oktober de Beach Obstacle Run Texel gelopen. Met ons een groepje bootcampers doorploegden we het parcours van 12 kilometer en onderweg overwonnen we 30 obstacles,  maar het waren er natuurlijk veel meer. Ten eerste moet je regelmatig in training voor zo'n race. Daarnaast moet je wel wat aan je leef- en voedingspatroon doen (op meerdere fronten helpend). Ook op dagen dat je geen zin hebt, ga ja natuurlijk te trainen (waar je dan altijd weer van opknapt). Dus moet je andere dingen laten (zo makkelijk, al die excuses). En zo zijn er nog wel wat hindernissen te bedenken.
Onderweg had de organisaties bordjes uitgezet met rake one-liners. Bemoedigende woorden, maar niet alleen voor sporters.  En dat vond ik nou juist zo treffend. Soms lijkt het hele leven een obstacle-run. Wil je ergens komen dan moet je ergens door- of overheen. maar het resultaat mag er zijn. Het geluk zit hem niet in de overwinnning, maar in de reis zelf. We hebben weer lekker gebootcampt met zijn achten (en 450 anderen). En onderweg onwijs genoten van de elkaar en de natuur. Met dank aan de organisatie van BORT.   Niet aarzelen dus, organiseer zelf ook eens wat of geef je op.




donderdag 23 juli 2015

Worldpress foto's ter inspiratie


 
Van een bezoek aan de world press photo tentoonstelling in Zuthen word je niet echt blij. Maar je leert wel waarderen wat je hebt. Een achtertuin waar niet de uiteengereten lijken van een neergeschoten vliegtuig in neerstorten, ouders die je niet de prostitutie in dwingen, een buurland dat hoogstens een nare mop over je verteld, een regering die je het recht op een eigen mening geeft, een menswaardige opvang voor je zwakbegaafde kind, een straatbeeld zonder oorlog en verderf, een veerboot zonder vluchtelingen. Toch zijn er ook mooie foto's bij. Althans dat vinden wij. Kleurrijke foto's van vleesetende planten doen voor ons nog vreedzaam aan. De wereld is keihard. Ga maar eens in China kijken. Of in Zutphen.

Geketend

 
5 april 2014, Jij, blond, ongeschoren, rode rugzak over een schouder en de plattegrond van Amsterdam in je kontzak. Ik, met zwart geverfd haar, piercing in mijn neusvleugel, spijkerbroek met gaten en kisten aan mijn voeten. We verklaarden elkaar eeuwige liefde, voor altijd verbonden. Daar op de brug in Amsterdamned. Nu, een jaar en 3 maanden later, zit ik hier op een bovenkamer in Burningham. Starend naar die ene foto, ondergespuugd door Lola onze baby. Waarvan jij het bestaan niet kent. Nooit zal kennen. En ik vraag me af. Wat zal er in hemelsnaam met al die andere stellen zijn gebeurd. 

Gekleurd beton

 
De binnenkant van grijs vooroorlogs beton toont de naoorlogse strijd naar zelfexpressie. Kleur mag, vloeken mag en stiekem weet roken, blikjes wegzuipen en kauwgom plakken is aan de orde van de dag. In-, uit- en doorgekraste namen verraden heimelijke en stukgelopen liefdes. De linie in Den Helder spreekt zeker tot verbeelding. Neem een kijkje en leef je in. Wees Kees die met graffiti zijn sexuele frustraties uit, dropp-out Derrik die hier zijn spijbeltijd spendeert of meesmuilende Marjolein die nooit de juiste vent vindt.
 
 

vrijdag 15 mei 2015

Vondelpark en verder



Dit is gekkenwerk. Zonder helm op skeelers door de Amsterdamse Jordaan. Brug op en brug - veel te snel - weer af. Drie jaar niet geskeelerd en nooit leren remmen. Maar ja, het staat op de bucketlist: skeeleren in het Vondelpark. En de kortste weg, minst drukke,  van Centraal Station naar het park is toch de Jordaan. Al hadden we veel beter met de tram kunnen gaan. De trillingen die de straatstenen veroorzaken,  zijn niet alleen erg voor mijn benen maar ook voor mijn ogen. Of is dit de voorbode van flauwvallen? Ik neem regelmatig een paaltje mee en doe mijn schietgebedjes. Met en zonder vloek.

Eindelijk hekwerk Vondelpark in zicht. Het zweet staat al op mijn rug voor we begonnen zijn en ik vergeet bijna om er ook van te genieten. Na 100 meter dus maar gauw een foto-spot gezocht. Hier ga ik met mijn dochter Björk maar eens een fotosessie maken, het moet  tenslotte toch worden vereeuwigd. En op Facebook gedeeld. Zo’n bucketding is namelijk wel een dingetje.  Weer 500 meter verder eten we op een boomstam een broodje en vragen een voorbijganger om ons samen te kieken. Dat hoofdstuk kunnen we dus afsluiten. Nu genieten. Als volleerd schaatsers gaan we over de brede banen het park rond.  Handjes op de rug. Halverwege nuttigen we kopjes groene thee en cappuccino in de Vondeltuin. Met bananencake want die moet lekker zijn, ook al is ze voorverpakt, wat volgens mij eigenlijk niet kan. Het Vondelpark gaat sneller dan de Jordaan, bovendien hebben we meer tijd om om ons heen te kijken. Zo valt het me op dat een groot gedeelte van het park zelfs vrij ruig is, met wild gras en boerensloot, afgemaakt met eenden kolonie. Ook mooi, maar daar heeft dochterlief geen tijd voor, zijn de straatjes richting Oud West.

Eenmaal het park rond gereden geeft ze er de brui aan. Tja hebben we hiervoor een uur gereisd, half uur auto en half uur trein? Ik gooi er nog een rondje tegen aan, tenslotte kan dit mijn laatste wel zijn, terwijl zij nog zeker 35 jaar langer heeft te gaan. Als ik weer terug bij af ben, heeft Björk de schoenen al aan. Missie voltooid heet dit dus. Tijd om naar huis te gaan, stelt zij, vanavond moet ze ook nog 3 uur dansen. Ja, de jeugd heeft het druk. Maar ik als volwassene ook, want wat zij niet weet, is dat ik op de terugweg nog mooi even langs een openboerderijdagadres wil gaan. Na toeristen in het Vondelpark wil ik toch zeker wat koeien en koeienkijkers fotograferen. Nu ik dan toch een oude hobby weer oppak! Dit vertel ik haar natuurlijk nog niet, ik ga als moeder meegaand in haar voorstel mee.

Eerst de terugweg. We nemen heel verstandig de tram. En ja hoor het zal je gebeuren, staat er natuurlijk zo’n beleefde jonge Japanner voor me op. Ziet hij dan niet dat ik skeelers in mijn tas heb en er nog best sportief uitzie? Hij neemt mijn weigering niet aan en blijft halsstarrig staan. Ik ga dus beleefd zitten. Zo hoort dat. Gelukkig valt zitten altijd mee. Dat kun je van blijven staan niet zeggen.

We schuiven na de tram zo de trein weer in en daarna de auto. Als ik een kwartier later voor de boerderij parkeer, blijkt het platteland minstens zo leuk te zijn als de stad. Kleuters en ouders werken zich over een stormbaan heen, de oudere jongeren doen aan melkheffen en vullen de kijkvragen in. Nieuwsgierige koeien bekijken hun bezoekers en ik druk af.

De stad zien en tegelijkertijd het platteland. Ik zou het rustig aan doen vandaag, maar het blijft gekkenwerk. Toch een voldaan gevoel.
 

donderdag 7 mei 2015

prutser (1)


Er zijn van die jaarlijks evenementen waar je aandacht pas weer op gevestigd wordt als ze al zijn gepasseerd. Zoals de prutrace in Hoogwoud. Ja shit, weer niet meegedaan. Maar nu zijn er nieuwe kansen. Mudraces en trailrunning zijn helemaal in. Hoe erg, dat wist ik zelf niet eens, totdat  ik me via een vriendin opgaf bij de plaatselijke bootcampclub. Ja ook die schieten in elke, zelfs stedelijke, omgeving als paddenstoelen de bosgrond uit.
Eenmaal gerekruteerd vliegen de data van wedstrijdloopjes me om de oren. Zoals dat bij praatgrage sportfanaten gaat. Meedoen met dit en meedoen met dat (blessure hier, blessure daar. En dan laat ik voeding en materialen nog buiten beschouwing).  
Ik zit nog niet in de app-groep en google dus op eigen houtje het internet rond.  Een wereld gaat voor me open. Waar heb ik al die tijd gezeten? Outdoorverenigingen en  Internationale trailrunning kalenders vanaf het begin van deze eeuw, ha ha makkelijk praten in 2015, met doorklikmogelijkheden en filmpjes die doen als of het de reinste vakantieaanbiedingen zijn. Imponerende namen als StrongVikings,  Caveman en Mudmasters, en tot slot een galerie afbeeldingen van mud- en trailrunners onder het slik, opspattende modder, kopje onder in de bagger, ploeterend door kniehoog prut of huilend in een hoekje. En altijd een mooie natuur.
Ik herinner me opeens weer hoe ik zo’n 30 jaar geleden, toen nog internationaal PR-mens in de bloembollenbusiness, iet wat besmuikt het tijdschrift voor Ultralopers placht te kopen in de kiosk op Schiphol. Wat zo ongeveer stond voor een bizarre gewoonte en/of onvervulbare wens. Waarom heb ik dat zo lang in mijn onbewuste begraven, om het nu weer op te spitten?
De tijdens zijn duidelijk veranderd; ultralopen is lijkt nu heel toegankelijk. Al vinden de meeste van mijn vrienden het nog steeds belachelijk en lijd ik volgens hen na twee bootcampjes al aan sportverdwazing of is dit mijn midlifecrisis (de zoveelste).
Maar goed 2 maanden trainen later, sta ik aan de start van SaenOutdoor Midwintertrail en ga ik zelf 10 km door de prut en bij herhaling over en onder de stormbanen. Ik kom redelijk fris en ongeschonden over de finish en velen met mij. De schrammen en blauwe plekken tellen we niet. Bikkels als we zijn.
Het afdouchen blijkt nog het meest risicovolle onderdeel als een dame voor mij de trekker naar achter uithaalt en de stok vlak onder mijn oog hardhandig in mijn gezicht port. Nu heb ik toch mijn aandenken (en mijn vrienden hun gelijk) voor op zijn minst een week lang. Spierpijn zakt sneller.
Ondertussen sta ik voor de komende maanden op de deelnemerslijst  voor nog vier trails en obstacleruns. Online inschrijven, gaat sneller dan je beseft. Word ik met mijn 52 jaren nog een echte mudchick of ultraloop veteraan, het zou zo maar kunnen. Als ik afstand houd onder de douche zal ik de zomer wel halen.  Laat die prutrace in Hoogwoud dan maar komen.

Het is nu 4 maanden, 3 trails en 2 obstacleruns later. Het is zo leuk dat ik besluit er over te bloggen en mijn eerste overdenking te plaatsen. Wordt vervolgd dus.




 

maandag 9 maart 2015

Groepstherapie

De radiëthist kwam met een radslag de therapieruimte binnen. Waarop de radja snakerig de vilder sprengelde. Grompot en Griotje koeterde de smiecht. De therapeut knisterde de flacon op het éénpitsel net zo lang tot het klipzout van de klitwortel was verdampt. Dat was het moment voor de radiëthist om de staafmixer door de klemschroef te halen. Grompot pakte het staalwol en flabberde botweg naar de bottelier. Bulderbast en de botenbouwer tintelde ondertussen de tuitelaar. Verderop veinsde Griotje viraal een floppy. Na drie kwatrijnen kruimelen was de groepssessie gegriept. Het sputum smellekte nog 3 verzen na.

In regen


Twee zwanen roerdrijven door in de Kerkgracht
Een verlaten bootje met dekzeil
Alles in wit
Drie auto’s langs de stoeprand
Een wit, een metallic, een zilver
Ik hoor het water druppelen uit een regenpijp,
Het geluid van auto’s,  plassen
Aanzwellend, verdwijnend
Een conversatie: mevrouw  weet u hoe laat het is?
Het is  twaalf uur geweest, roep ik,
hij passeert op de fiets
Bijna half 1 misschien, denk ik, zegt hij
Nog een fietser met paraplu, een ander met sjaal om het hoofd
Twee mannen in oranje regenpakken roepen naar een kraanmachinist.
Hij graaft verder, ik loop door
Regen kletst uit een lekke dakgoot
Een jonge vrouw pint geld, een oudere loopt de bank uit
Je mag niet stigmatiseren
O
De uitgaansstraat is leeg, de winkelstraat haal ik niet
Ik gluur naar de huizen
Waarom zoveel teksten in de ramen gezet
The best friends are old friends. Ha, dus toch
Ik waak voor mijn baas
Home, home
en nog eens
home
Mensen willen voelen
Ik voel niets
Ja wel, een superstrech spijkerbroek om gespierde benen,
net terug van spinning
En haar dat langzamer natter wordt
Er zijn veel gordijnen gesloten
Nee op de brievenbus
Een plastic harkje alleen in een plantenbak, een kindertekening in het raam
Ik hoor gympies zompen, doorweekt
Daarboven een zwijgend gezicht en twee zware boodschappentassen
Een vrouw belt aan
Een ander doet open, hallo
De meeste gordijnen zijn nog steeds gesloten
Eén man klust aan het voorraam  
De hoek om
Daar is mijn werkplaats.
Mijn teksten hangen goed
Kom creatief schrijven, poëzie workshops
Ik doe mijn jas uit en neem plaats achter de computer
Lekker stil is het hier

maandag 12 januari 2015

Ik maak nooit iets mee

(Guus Middag)
Ik maak nooit iets mee. En vandaag had ik dat al helemaal niet verwacht, aangezien ik me een rustdag had toegezegd. Niet werken, niets moeten, boek uitlezen en naar buiten kijken naar schuimkoppen op het Zwin en afvallende takken. Nu is een rustdag rekbaar. Als ik dan toch een dag niet perse iets van mezelf moet, is het meestal wel tijd om al het beddengoed te wassen, alle sportkleren en puberkleren uit puberkamers. Maar goed dat is een kwestie van trommels vullen. Toen popte het idee op om eens even die oude Oost-Indische kers uit de tuin te rukken. En met zo'n tuin als wij hebben weet je het dan wel. Anderhalf uur en twee groene containers later, besluit ik dat het tijd wordt om zieke zoon uit bed te halen en op een kopje soep te trakteren. Ik heb me vandaag natuurlijk niet helemaal zonder reden vrijaf gegeven. Dat gedaan hebbende, trek ik mijn gewassen sportkleren en nieuwe loopschoenen aan om dat ene te doen, wat ik me in ieder geval wel had voorgenomen: een rondje Amstelmeer rennen. Tenslotte kunnen ze niet alleen in Egmond tegen de wind opbeuken.
Tja en wat maak je dan nog verder mee. Boek uitgelezen (Birk van Jaap Robben), toch nog wat flyers voor workshops verspreid in plaatselijke supermarkt en tussendoor even Wordfeud gedaan en Facebook bezocht. Ik begin er al redelijk bedreven in te raken, in dat liken, linken en leuken dus, maar niet alles lukt. Mijn rondje Runkeeper pakt niet.  En het zag er net zo leuk uit. Net als al die andere foto's op Facebook die me lekker maken voor mudraces, trails en ultraruns. Was ik nog maar 25 i.p.v. 52 dan ging ik zo de Chinese muur op. Of zal ik toch ...........    En dit moest nou een relaxte dag worden van niets moeten.
Zo en dan nu nog een gedicht, of 2 (liedteksten Stef Bos)

Is Dit Nu Later

De ene werd een voetballer
De ander werd een held
We geloofden in de toekomst
Want de meester had verteld

Jullie kunnen alles worden
Als je maar je huiswerk kent
Maar je moet geduldig wachten
Tot je later groter bent

Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Een diploma vol met leugens
Waarop staat dat je volwassen bent
Is dit nou later
Is dit nou later als je groot bent
Ik snap geen donder van het leven
Ik weet nog steeds niet wie ik ben
Is dit nou later
 

De Onderstroom

Maar de onderstroom
Die niemand ziet
Bepaalt de richting
Op elk gebied
 

zondag 11 januari 2015

gupdaten

Net gelezen: Niet nadenken over advertenties, maar gewoon berichten pennen.
Mijn blog is dus weer geüpdatet.
 
Leuk onderwerp: gupdaten.
Is dat het moment dat
de kom zomaar
weer vol zit
of wanneer ze elkaar juist opvreten?

House of cards

.................
Tegelijkertijd verwijst het kaartenhuis naar een minder tastbare, maar even zo belangrijke structuur binnen een samenleving – de structuur die is gebouwd op mensen en hun onderlinge verhoudingen. Elke groep mag dan zijn eigen belangen voorop willen stellen, uiteindelijk mag je verwachten (of liever: hopen) dat iedereen gezamenlijk hetzelfde doel nastreeft. Namelijk het creëren van een zo aangenaam, veilig en creatief mogelijke leefomgeving. Het is een subtiel en kwetsbaar netwerk. Trekt iemand er een kaart tussenuit, begint iemand te zagen aan een van de houten palen, dan is het aan de rest van de structuur om de klappen op te vangen en proberen overeind te blijven...............
En nu maar hopen dat het de stormen van deze week heeft overleefd.

zaterdag 3 januari 2015

Mogelijkheden

Ik ga twee keer per week een café in om te schrijven, omdat ik dat een aantrekkelijk idee vind van Edward van den Vendel.
Ik schrijf ook mijn sportactiviteiten en prestaties op á la Dolf Jansen. Nu beginnen.
Ik ga de film de Bucketlist bekijken en start met mijn eigen lijst to do.
Ik stap vaker uit mijn comfortzone, bij deze dus.
Ik houd een agenda bij, dat mag ik dus wel agenderen.
Mijn haat liefde verhouding met sociale media blijft bestaan, omdat ik me dat zo voorstel.
Ik schrijf dit jaar een boek en ik meen het echt.
Ik geef workshops voor de week van de poëzie en doe er alles aan ze vol te krijgen
Ik ga me verdiepen in Chi-running, maar nadat ik dit heb afgemaakt. Of iets later.
Misschien is het beter om me er niet in te verdiepen.
Obstacle-runs en Mudmasters zijn een hype, maar wel een leuke.
Nu ik een motor heb gekocht, moet ik wel gaan (s)toeren.
Ik zorg dat ik genoeg buiten kom, dus zeg ik vaker nee tegen.....
Alles draait om vriendschap en compassie.
Ik ga me inzetten voor een goed doel, maar dan moet ik wel werken aan prioriteit nummer 1.
Ik leer keuzes maken..... Of niet. Ja toch.